‘Dan help je gewoon’
Bert loopt door de gangen van de kelders van de flat. “Soms zijn mensen bang om alleen naar hun kelder te gaan. Dan wandel ik met ze mee. Zo help je ze gewoon even.” Het is voor hem vanzelfsprekend: iets doen voor een ander. Toen hij en zijn vrouw drie jaar geleden verhuisden naar de Marktstraat, verhuisden de houten versieringen mee. “We hebben een aantal in onze oude flat gelaten, alles wat over was namen we mee naar hier. Tijdens carnaval, Pasen en kerstmis versieren we de hal en alle galerijen.” Door Woonpunt werd een kelder beschikbaar gesteld. Daar is genoeg ruimte om te verven, zagen en lijmen. De kelder van Wim wordt gebruikt om de gemaakte versieringen op te bergen.
Hout als hobby
De passie voor houtbewerken begon toen Bert nog voor een internaat werkte. “Toen maakte ik houten figuren van Pardoes, dat poppetje van de Efteling. Eigenlijk gewoon als hobby. Later ben ik dit ook voor de flat gaan doen.” Hij laat zijn materiaal zien: hout, verf, decoupeerzaag, voorbeelden op papier van een kaars en kinderen in een slee. “We mogen ze ook buiten aan de lichtmasten hangen, dus we hebben extra goed materiaal en verf gebruikt. Het moet wel tegen de regen kunnen.” Allemaal mogelijk dankzij de steun van de gemeente Heerlen, Woonpunt en Stichting Buurtgericht Werken BROICH.
‘Ik ben blij met hem’
Zo’n twee jaar geleden kwam buurtbewoner Wim een praatje maken met Bert. “Mijn vrouw was net overleden en ik ging eens kijken wat hij aan het doen was. Of ik nou de hele tijd alleen voor de tv zit of ik werk gezellig bij Bert in de kelder. Ik heb 45 jaar in de bouw gewerkt en daar goed mijn ogen te kost gegeven. Daardoor ben ik handig geworden met hout.” Bert laat een kerstboompje zien met kleine lampjes erin. “Ideetje van Wim”, lacht hij. “Ik ben erg blij met hem.” Bijna elke dag werken de twee in de kelder. Inmiddels hebben ze zo’n 160 figuurtjes gemaakt. Ze maken praatjes met andere bewoners en zo ontstaat er in de flat langzaam een familiegevoel.
Schouderklopje
“Als we ze ophangen, krijgen we altijd hele leuke reacties”, weet Wim. “Er is ook een potje voor een vrijwillige gift van de bewoners. “Dan hebben mensen toch het gevoel dat ze een bijdrage leveren”, zegt hij. Bert vult aan: “Sommige mensen vragen of we ook in hun galerij komen of geven ons een schouderklopje. Dat doet me goed. En toen ik eentje van Mickey Mouse had gemaakt, kwam een kindje vragen of ik ‘m een beetje wilde draaien, zodat hij ‘m vanuit zijn raam beter kon zien. Ja, dat zit hier.” Hij klopt op zijn hart. “Daar krijg ik een brok van in mijn keel. En nog steeds zegt hij ‘dankjewel, meneer’ als hij me ziet. We doen dit uiteindelijk niet voor onszelf, we doen het voor de buurt.”