Een duwtje in de rug

Interview

Een huurder blokkeert de hal met heel veel spullen. Medebewoners kunnen hun deur nog maar nauwelijks in en uit. Het schoonmaakbedrijf kan zijn werk niet meer doen. En de huurder zelf is onbereikbaar. Wat doe je dan? Inge Veerkamp beet zich stevig vast in de situatie en kwam zo verrassend snel tot een oplossing.

'Dat stapje extra dat Inge zette, is wat mij betreft de succesfactor.’

Inge: ‘Ik had me er natuurlijk makkelijk vanaf kunnen maken door alle spullen te laten opruimen en de huurder de kosten hiervoor in rekening te brengen. Maar dat is niet van de een op de andere dag geregeld. Je moet altijd eerst de huurder nog de gelegenheid geven om het zelf te doen. Bovendien vond ik dat in dit geval geen oplossing. Overal in het pand stonden spullen, onder de trap, in de kelder, in de hal. Het leek wel een volledige inboedel. Daardoor had ik het idee dat hier meer aan de hand was. Toen ik hem opzocht in Viewpoint, bleek dat ik de huurder al kende van zijn eerdere woning. Hij was destijds ontevreden omdat hij zijn zolder van ons moest opruimen voordat hij mocht verhuizen. Ik wilde in contact met hem komen.’

Meer aan de hand

Maar in contact komen bleek nog niet zo simpel. Op verschillende momenten ging Inge bij hem langs en geen enkele keer was hij thuis. Op een kaartje met het verzoek om contact op te nemen, kwam geen reactie. Zijn telefoonnummer bleek afgesloten. Inge: ‘Daarom zocht ik contact met zijn buren. Eén van hen wist me vertellen dat hij regelmatig in een busje van een bedrijf reed.' Dus besloot Inge om daar langs te gaan. Het bedrijf bleek van de vader van de huurder te zijn. Die had direct door wat waar het over ging. ‘Mijn vermoeden dat er meer aan de hand was, werd bevestigd. Zijn zoon lijdt aan verzameldwang. Dat betekent dat hij overmatig spullen verzamelt in combinatie met een onvermogen ze weg te gooien.’ Zijn vader zorgde daarom dat Inge in contact kwam met de huurder.

Nog maar één doosje

Inge maakte telefonisch een duidelijke afspraak. Binnen een week moest alles opgeruimd zijn. Die termijn liet ze hem zelf bepalen. De afspraak bevestigde ze schriftelijk. Zes dagen later belde ze of ze de volgende dag kon komen controleren. De huurder liet weten dat hij druk bezig was. Op de afgesproken dag kwam Inge een half uur te vroeg en stond er nog maar één doosje. Inge: ‘Meteen begon de huurder zich te excuseren. Maar ik was eigenlijk blij verrast dat hij al die spullen in zo’n korte tijd had opgeruimd. De huurder was zelf heel opgelucht. Hij vertelde dat hij lange tijd depressief was geweest en nu eindelijk weer goed gehumeurd was.’ Dit duwtje in de rug om al zijn spullen op te ruimen, had hij kennelijk nodig.

Belang van duidelijke afspraken

Wat is nu de succesfactor? Volgens Inge was de huurder sowieso van plan om op te ruimen. Hij was opzettelijk naar een kleinere woning verhuisd omdat hij zijn eigen verzamelwoede een halt wilde toeroepen. Dat er nu een duidelijke deadline was afgesproken en er dwang achter zat, bepaalden wel het succes. Inge: ‘Het heeft mij bewust gemaakt van het belang van duidelijke afspraken. Ik kan heel streng zijn. Dat is niet verkeerd, maar dan moet ik ook consequent zijn en me houden aan de afspraken.’ Ruud waardeert de aanpak van Inge: ‘In plaats van een brief te sturen, zocht Inge persoonlijk contact met de bewoner. Dat voor elkaar te krijgen was niet gemakkelijk. Net dat stapje extra dat Inge zette, is wat mij betreft de succesfactor.’

Go Inge!