8 min. leestijd
In deze rubriek gaat een MT-lid onder het genot van een kop koffie in gesprek met een medewerker over wat hen binnen en buiten Woonpunt opvalt. Deze keer verruilden medewerker facilitaire zaken Mando Beckers en bestuurder Wim Hazeu de koffie echter voor… je raad het al. Daarom is op speciaal verzoek de titel aangepast.
'Ik heb vooraf niet beseft dat de afdeling beleid volledig mist in dit huis'
Mando: Waar ben jij het meeste van geschrokken bij Woonpunt?
Wim: Dat is wel een concreet ding. Ik heb vooraf niet beseft dat de afdeling beleid volledig mist in dit huis. We hebben veel mensen in het veld die reparaties uitvoeren of het in de wijk op de rails houden. Wil je dat goed doen, ontwikkelen en verder bouwen, dan heb je ook mensen nodig die de rust hebben om te kijken wat goed gaat, wat beter kan en een kijkje te nemen in de keuken van een ander. En op basis daarvan met voorstellen tot verbetering komen. Het verwondert me dat ondanks dit gebrek toch alles nog draait zoals het draait. Dat is dan weer de positieve kant.
Mando: Ken je het verleden? We hebben wel zo’n afdeling gehad. Die is afgeschaft. Ik ben er overigens groot voorstander van dat we weer beleidsmensen binnenhalen. Bij Woonpunt hebben we er nogal een handje van om afdelingen op te heffen zonder goed na te denken wat ze precies doen en wie die werkzaamheden overneemt. Hetzelfde gebeurde bij het secretariaat. Hoe kijk jij daar tegenaan?
Wim: Ik ga ervan uit dat mijn voorgangers oprechte intenties hadden. Dat klinkt misschien politiek correct, maar ik ga uit van het goede van de mens. Wat ik wel zie, is dat er een hoop schokbewegingen zijn geweest. Daar wil ik bij wegblijven. Met Woonpunt wil ik continu in ontwikkeling zijn en daardoor niet in een reorganisatie terecht komen. Want als dat nodig is, ben je eigenlijk al te laat. Je kan en mag niet stilstaan, want de wereld om ons heen verandert ook. Er moet in ons DNA komen dat we elkaar continu bij de les houden en een spiegel voorhouden. Waarom doen we dit zo? Hoe kan het nog beter? En dan vervolgens hier en daar sleutelen. Gebiedsgericht werken is daar een mooi voorbeeld van. We willen dichter op de huurder zitten en passen daar de organisatie op aan. Pas op. Dit is nog wel een vrij forse verandering.
Mando: Zou je dat geen reorganisatie noemen? Mensen zien dat wel zo. Er is de laatste jaren al behoorlijk met een borstel door de organisatie gegaan. Die opschoning is deels zeker nodig geweest. Bij de fusies behield iedereen zijn job. Dan zeg ik ook wel eens tegen collega’s: stel dat het jouw bedrijf en jouw centjes waren? Hoe zou jij het dan aanpakken?
Wim: Klopt. Het is deels zeker nodig geweest.
Mando: Ik wil jou op het hart drukken: denk goed na wat de consequenties zijn voordat je gaat reshuffelen. Neem er de tijd voor.
Wim: Dan een advies terug. Ga met elkaar het gesprek aan. Kom zelf met voorstellen om het team te verbeteren. Dat kan misschien soms pijn doen, maar je voorkomt dat veranderingen van bovenaf worden opgelegd. De NPO- en mutatieopzichters hebben dat heel goed gedaan. Zij hebben zelf gekeken of ze het werk niet slimmer kunnen organiseren. Ze zetten nu goede stappen voorwaarts.
Mando: Klopt. Het is volgens mij belangrijk om bij veranderingen de werkvloer erbij te betrekken, ook medewerkers met ruime ervaring. Een manager is vast prima op zijn vakgebied, maar hij heeft geen veldkennis.
Wim: Als het goed is, heeft een manager wel zicht op wat zich afspeelt in het werkveld. Dat vind ik erbij horen. Maar dat geldt voor de hele organisatie. Kijk over de schutting van je eigen afdeling. Wat gebeurt er nog meer in de ketting? Is er iets waardoor hij stroef loopt of breekt? Als je weet hoe de hele ketting eruitziet, dan snap je welke consequenties het heeft als jij iets doet of nalaat.
Mando: Dat vind ik positief aan de nieuwe cao. Je wordt een beetje verplicht om eens met een collega mee te lopen. Ik heb afspraken gemaakt om bij de techniek in Parkstad mee te lopen. Ik wil graag weten wat zich daar afspeelt. Moet jij die 12 punten eigenlijk ook halen?
Wim: Voor bestuurders is dat anders geregeld. Wij moeten per jaar 36 punten halen. Dus ik heb ook opleidingen te volgen. De lat ligt hoog, maar er is van alles te kiezen bijvoorbeeld op het gebied van leiderschap.
'Ik ben een vogelaar en wandelaar, een echte groene jongen'
Mando: Even los van Woonpunt. Wat maakt jou gelukkig?
Wim: Ook buiten Woonpunt heb ik een druk leven. Ik heb drie dochters in de puberende, middelbareschoolleeftijd. Dat is een vak apart. Mijn gezin, een huis vol vrouwen, maakt me gelukkig. Ik zoek wel mijn momenten van rust. Je kan mij bijvoorbeeld op zaterdag heel vroeg in de tuin zien wroeten. Ik ben een vogelaar en wandelaar, een echte groene jongen.
Mando: Als voormalig wethouder voor GroenLinks, ben je waarschijnlijk ook iemand die zich bekommert om de toekomst van de aarde. We zijn bezig met een nieuw vervoersbeleid. Het doel is om geld te besparen, maar het moet bovenal duurzamer. Geen makkelijke klus want mensen hebben vaak al heel lang een auto en willen hem niet kwijt. Dan gaan de hakken in het zand. Het heeft mij en Gladys behoorlijk wat vergaderingen gekost met de werkgroep, maar het is gelukt om tot overeenstemming te komen. Ik ben wel benieuwd wanneer jij tevreden bent. Welk doel moeten we bereikt hebben?
Wim: Eerlijkheidshalve, in dit dossier heb ik me nog niet verdiept. Als maatschappelijke organisatie vind ik dat we bij dit soort thema’s het goede voorbeeld moeten laten zien. We moeten ons inzetten om de aarde leefbaar te houden.
Het is goed dat hier stevig over gesproken wordt. Het is een feit dat we auto’s nodig hebben voor ons werk. Dat moet zo efficiënt mogelijk en met zo min mogelijk belasting voor de natuur. Er is meer dan een auto, denk bijvoorbeeld aan e-bikes of de trein. Duurzaamheid gaat verder dan ons wagenpark. Hoe duurzaam is onze inkoop, ons gebouw? Daar hebben we nog meters te maken.
Overigens als mensen in het verleden rechten hebben verworven, dan moeten we met hen hierover in gesprek gaan.
Jij werkt al 35 jaar bij Woonpunt. Waarom werk je hier nog steeds?
'Geen dag is hetzelfde. De dagen vliegen om'
Mando: Toen ik begon bij rechtsvoorganger St. Matthias had de corporatiesector een hele goede naam en er waren goede arbeidsvoorwaarden. Eerst werkte ik op de administratie, daarna maakte ik de overstap naar ICT en nu zit ik sinds kort bij Facilitaire Zaken. Mijn werk heb ik altijd leuk gevonden. Ik houd van vernieuwing.
Wim: Wat was de reden dat je overstapte naar Facilitaire Zaken?
Mando: Ik heb mezelf de vraag gesteld: ‘Wil je tot je 67e bij ICT werken?’. De ontwikkelingen gaan daar steeds sneller. Kan ik die over een paar jaar nog wel bijbenen? Eigenlijk kwam deze functie te vroeg voor mij. Maar zo’n kans komt niet zo vaak langs. Daarom dacht ik: nu of nooit!
Wim: Bevalt het?
Mando: Zeker. Geen dag is hetzelfde. De dagen vliegen om. Twee personen is wel te weinig om de administratie op orde te hebben. In ons systeem staan nog mensen die hier al lang niet meer rondlopen. Dat is datavervuiling. Voor mij als ICT-er ongeveer het ergste wat er is. We hebben met onze manager Ruud afgesproken dat we dit gaan aanpakken.
Wim: Voel jij je ambassadeur van Woonpunt?
Mando: Bij zaalvoetbal word ik wel eens aangesproken op berichten uit de krant. Om eerlijk te zijn, zal ik Woonpunt zelf niet snel als onderwerp aankaarten. Daar praat ik liever niet over.
Wim: Wat is er voor nodig om van jou weer een ambassadeur te maken?
Mando: Het zou helpen als we weer positief in het nieuws komen. Ik zou het super vinden als jij en het MT van alle losse eilandjes weer één geheel kunnen maken. Als jou dat lukt binnen je eerste termijn: chapeau! Dan maak je ons als medewerkers weer trots.
Wim: Samenwerking verbeteren is niet iets dat ik alleen met het MT kan oplossen. Dat is iets van ons allemaal. Je zegt dat iedereen te veel op zijn eigen eiland zit. Wat zou jij hieraan doen als je op mijn stoel zat?
Mando: Volgens mij moet je met mensen in gesprek gaan en ze serieus nemen. Doe een teambuildingsessie waarin je probeert iedereen op één lijn te krijgen en begrip voor elkaar te kweken. Als je elkaar kent, heb je meer begrip. Wat mij betreft begint het bovenaan, boven moet met onder communiceren.
Wim: Heb dan ook het lef om je stem te verheffen. Ik snap dat dat niet bij iedereen van nature gaat. Als je de eilandjes wil doorbreken, dan zal je soms je nek uit moeten steken.
Mando: Mensen hebben angst. Ik snap wel dat ze daardoor behoudend zijn. Ze zijn bang voor maatregelen. Zelfs ik heb een periode gedacht ‘even dimmen’. De jobs liggen niet voor het oprapen. Eerst moet het vertrouwen terugkomen.
Wim: Ze zeggen dat vertrouwen te voet komt en te paard gaat. Bij Woonpunt waren het wel een paar paarden. Dat vertrouwen terugwinnen kost tijd. We moeten met elkaar intensief het gesprek voeren. Waar ligt jouw kracht, maar ook waar liggen jouw blinde vlekken? Ik vind het mijn plicht als werkgever om mensen te verrijken. Daar is af en toe schuring voor nodig. Zonder wrijving geen energie, zeg ik altijd maar.
Jij vroeg aan mij wat mij gelukkig maakt. Wat is dat voor jou?
Mando: Als MVV ooit in de eredivisie speelt. Ik ben groot MVV-fan, maar het is voor mij vooral een plek om vrienden te treffen, samen een biertje te drinken. We hebben al de nodige goals gemist omdat het veel te gezellig was.
'Maar heel eerlijk, ik had Frank de Boer nooit aangenomen'
Nog een laatste vraag. Stel nou dat jij bestuurder was van een hele grote club, die we de KNVB noemen. Je hebt een manager die we voor het gemak Frank de Boer noemen. Op de werkvloer heb je jongens rondlopen als Memphis Depay en Frenkie de Jong. Wat zou jij dan doen na de wanprestatie van afgelopen zondag?
Wim: Ik zou eerst op de werkvloer ophalen hoe zij er op terugkijken. Dat gesprek zou ik ook met Frank de Boer voeren. Vervolgens zou ik kijken of er lucht zit tussen die twee verhalen. Is dat het geval? Dan moet je kijken of die lucht nog te klaren is. Is dat niet het geval, dan zou ik met Frank de Boer praten: hoe kan dit? Maar heel eerlijk, ik had Frank de Boer nooit aangenomen. Mijn beeld van hem is dat hij te weinig chemie over weet te brengen. Als trainer moet je weten hoe je een team smeedt, het gaat niet alleen om technisch voetballen. Dat is mijn bescheiden mening als één van de 16 miljoen bondcoaches in Nederland.
Mando: Ik deel je mening. Voetballen hoef je die jongens niet meer te leren. Je antwoord heeft me aangenaam verrast.
Go Mando! Go Wim!
Noot van de redacteur: op de dag van dit gesprek heeft Frank de Boer zijn ontslag ingediend. Wim houdt bij hoog en laag vol dat hij hier niks mee te maken heeft gehad. 😉
gelezen
