In deze rubriek gaan twee medewerkers, onder het genot van een kop koffie, in gesprek over wat hen binnen en buiten Woonpunt opvalt. Deze keer bestuurder Wim Hazeu en projectontwikkelaar Martijn Segers.

Thee met…

Deze rubriek heet voor één keer Thee met… “Ik heb op mijn 16^e één kopje koffie geprobeerd en wist gelijk: nee, dit vind ik niet lekker”, zegt Wim, terwijl hij met twee glazen dampend water binnenkomt. Martijn: “Ik ben ermee begonnen toen de tweeling net was geboren, omdat ik dacht dat koffie me er wel doorheen zou helpen, maar ook ik was geen fan.” Thee dus.

Spitten, snoeien, telen en oogsten

“Ik keek erg uit naar deze afspraak”, begint Martijn. “We zien elkaar eigenlijk alleen maar in werksituaties.” Wim reageert: “Ja klopt, laatst nog. In Versiliënbosch. Niet een van de gemakkelijkste projecten. Maar dan hebben we het altijd over de inhoud.” Daarom is Martijn benieuwd wat Wim graag in zijn vrije tijd doet. “Ik ben een echte groene jongen. Zowel vanuit mijn studie – mijn roots liggen in de tuin- en landschapsinrichting – als vanwege mijn hart voor de natuur. Daarom heb ik een perceeltje waar ik een paar uurtjes in het weekend tuinier.” Wim heeft een stukje grond van vrienden overgenomen. “We noemen ze onze ‘surrogaatoma’s’. Vroeger pasten ze op onze kinderen. Inmiddels zijn ze de 70 gepasseerd, maar we betekenen nog steeds iets voor elkaar.”

Over het (a)typische van Limburg

Martijn: “Je komt niet uit deze omgeving. Wat heeft jou naar het prachtige Limburg gebracht?”
Wim lacht. “Ik kom uit het hart van de Randstad, maar door verschillende studies ben ik weggewaaid. In 1994 vond ik een baan bij de Provincie Limburg en sindsdien ben ik hier niet meer weggegaan.”
Martijn: “Mis je iets in het zuiden dat je in de Randstad wel had?”
Wim: “Ik ben een beetje een nomade en er inmiddels wel achter dat elk gebied in Nederland haar eigen DNA heeft, met eigen kwaliteiten. Juist die verschillen, dat is de charme van ons land. Limburg wordt door de rest van de Nederlanders soms gezien als atypisch, maar eigenlijk is het andersom. Als ik kijk naar waar ik ben geboren en getogen, dan zie ik hoe we daar een moeras aan het volbouwen zijn. Dan is Limburg eigenlijk normaler dan de rest. Het is maar vanuit welk vertrekpunt je kijkt. Waar liggen jouw roots eigenlijk?”

" We noemen ze onze ‘surrogaatoma’s’. Vroeger pasten ze op onze kinderen. Inmiddels zijn ze de 70 gepasseerd, maar we betekenen nog steeds iets voor elkaar."

Officieel een Limburger

“Ik kom oorspronkelijk uit Helmond, maar we zijn vroeger voor het werk van mijn vader naar Born verhuisd. Dat was wel even wennen. Op jonge leeftijd verhuizen en nieuwe vriendjes maken is niet niks. Mijn draai had ik snel gevonden, maar ik bleef toch een ‘Brabander’. Daarom heb ik enkele jaren geleden een brief naar de gouverneur gestuurd. Ik wilde graag officieel Limburger worden. Dat is gelukt, met speldje en al! Ik merk dat het leven hier ‘rijker’ is, mede door de vele verenigingen.”
Wim: “Ik was laatst nog in Born, vanwege een wandeling die ik met mijn broer maakte. Ik ben echt een buitenmens. Doe jij aan sport?”

Sporten is ook goed voor je hoofd

Martijn: “Ja, ik doe aan hardlopen. Limburg heeft een hele mooie omgeving en de laatste tijd ben ik veel in het Heuvelland te vinden. Tijdens het hardlopen kan ik echt even mijn verstand op nul zetten en niet aan werk denken. Óf ik los juist die ene lastige kwestie op.”
Wim: “Dat is heel herkenbaar. Zelf kan ik niet meer hardlopen, vanwege een ongeluk op mijn 20e. Een sprintje naar de bus voel ik gelijk. Gelukkig kan ik wel wandelen, en heb ik een tijdje gebadmintond en aan zaalvoetbal gedaan.”

Over de OR

Wim: “Dan nog even iets anders. Je zit sinds kort in de OR. Chapeau! Mag ik vragen waarom je hiervoor gekozen hebt?”
Martijn: “Jazeker, wat een leuke vraag. Ik werk ongeveer 15 jaar aan veel verschillende projecten en gebiedsontwikkelingen, en dat is voor mij nog altijd een feest. Letterlijk en figuurlijk je steentje bijdragen. Inmiddels ken ik de organisatie goed dus wil ik ook graag meedenken over hoe we de beste keuzes kunnen maken voor de collega’s én voor Woonpunt.”
Wim: “Een verbreding dus van je persoonlijke ontwikkeling, heel fijn. Het is geen makkelijke klus, maar wel nodig.”

Het vaderschap

Wim: “Wat voor een vader ben je, Martijn?”
Martijn: “Volgens mij ben ik wel een betrokken vader. Ik wil bewust veel doen met mijn kinderen, ondanks dat dat met drie druktemakers soms wel eens een uitdaging is. Van voetbaltrainingen tot aan een dino-expositie in Utrecht. Tegelijkertijd zie ik dat je ook heel bewust grenzen moet stellen. En dat gaat van tv kijken tot aan de wereld om hen heen, alles lijkt voor jonge kinderen onbegrensd. Daardoor kijk ik ook wel anders naar ons systeem. Neem grote bedrijven als Google en Meta. Zij maken grote winsten, onder andere over de rug van onze kinderen. Hoe is dat voor jou als vader?”
Wim: “Nou, mijn oudste dochter woont nu op kamers in Nijmegen. Dat gaat haar goed af. De andere twee meiden wonen nog thuis, waarvan er eentje naar de PABO gaat. Ook daar neem ik mijn pet voor af. Dus wij komen weer in een hele andere levensfase nu.”
Martijn: “Poeh, drie dochters. Dan snap ik die tuin van jou wel! Zelf had ik de vrijdagmiddag altijd gereserveerd voor mijn kinderen. Tegenwoordig is het een oplaadmomentje voor mezelf.”

Go Martijn! Go Wim!