8 min. leestijd
In deze rubriek gaat een MT-lid in gesprek met een medewerker. Deze keer vroegen we senior buurtcoördinator Malika Charrak in gesprek te gaan met onze nieuwe bestuurder Wim Hazeu. Ze spraken openhartig over zaken die hen opvallen binnen Woonpunt.
'Woonpunt moet niet tot rust komen. Stabiliteit is daarentegen wel belangrijk'
Malika: Ik ben vereerd dat ik hiervoor gevraagd ben. Leuk om dit gesprek met je te mogen voeren. Zal ik maar meteen beginnen? Ton vertelde bij zijn kennismakingsronde ‘ik kom voor rust en eenheid’. Is hij hier volgens jou in geslaagd?
Wim: Ik heb geen referentie van de tijd voor Ton. Ik ken alleen het hier en nu en wat ik op dit moment aantref. Ik proef een drive en passie bij medewerkers. Wij zijn Woonpunt en samen staan we aan de lat voor de doelen van de organisatie. Wat dat betreft is er eenheid. Aan de andere kant zie ik ook dat we nog stappen kunnen zetten als het gaat om slimmer samenwerken.
Rust? Ik wil het woord rust niet gebruiken. Je ziet overal dat er continu verandering is. Misschien word ik ouder, maar de veranderingen lijken elkaar steeds sneller op te volgen. De huurder van gisteren is een andere dan de huurder van morgen. Woonpunt moet niet tot rust komen. Stabiliteit is daarentegen wel belangrijk. Volgens mij is er meer stabiliteit dan voorheen, maar we zijn er zeker nog niet. De werkprocessen op orde krijgen, het gebiedsgericht werken introduceren, dat zijn belangrijke ankers voor de toekomst. Die zorgen voor de nodige stabiliteit. Dat is een groot goed. Maar we moeten goed beseffen dat we nooit stil komen te staan.
Hoe ervaar jij Woonpunt. Waar staan we nu, volgens jou?
'Het gesprek daarover, die menselijkheid mis ik'
Malika: Iedere keer denk ik ‘nu komt de stabiliteit’. Maar iedere keer gaat het weer mis. Ik snap niet hoe dat kan. Ik heb last van die onstuimigheid. De laatste tijd meer dan in mijn functie bij Facilitaire Zaken. Nu stoor ik me er meer aan.
Bij de terugkoppeling van gebiedsgericht werken vertelt mijn collega hun voorstel voor de organisatiestructuur aan het MT. Vervolgens ziet het er ineens heel anders uit nadat het in het MT is geweest. Ik snap best dat er andere keuzes gemaakt worden, maar neem de direct betrokkenen dan mee in het proces. Eerst was ik boventallig, nu niet meer. Nu gaat mijn functie er ineens heel anders uitzien. Ik weet niet of ik dat ambieer. Het gesprek daarover, die menselijkheid mis ik.
Wim: We moeten lastige keuzes maken. Eigenlijk gaan we in een matrix werken en niet meer strikt hiërarchisch, het welbekende harkje. Naast de aansturing door je direct leidinggevende, komen er ook dwarsverbanden. We kiezen er nu voor om SO en NPO bij Gebiedsgericht werken te plaatsen om korte kortsluitingen te maken. Maar er is ook een link te onderhouden met PO. Voor de signalen die we in de praktijk opvangen, moeten we dwarslijnen organiseren. Tot nu toe hebben we alleen de hoofdstructuur bepaald. De dwarsverbanden moeten we los van dit harkje gaan organiseren. Die onderlinge samenwerking is ontzettend belangrijk. Medewerkers moeten zich realiseren dat als hun treintje hapert, dat effect heeft op het werk van collega’s. Samen zijn we één Woonpunt.
Malika: Ik hoop dat we de tijd nemen om deze veranderingen doordacht te doen en dat we mensen hierin meenemen.
Wim: De managers zijn als kwartiermakers aangesteld. Zij zullen samen met hun medewerkers gaan kijken wat de veranderingen in detail betekenen voor de verschillende afdelingen én de onderlinge samenwerking tussen de afdelingen .
Binnen Woonpunt proef ik veel onduidelijkheid in rollen. Ik heb daar in deze nog korte tijd echt veel signalen over ontvangen. Er zijn teamleiders en senioren met leidinggevende taken. Daar komt nu eenheid en duidelijkheid in. Voor jou als senior betekent het dat je voor een uitdagende keuze staat. Waar ligt je hart? Ben je een senior op inhoud? Of wil je liever de medewerkers binnen een team in die gemixte samenstelling coachen?
Malika: Dat vind ik een lastige keuze. Ik vind mijn huidige werk heel leuk en ik werk graag bij Woonpunt. Maar ik hoef hier niet tot mijn pensioen te werken. Er is een groep mensen binnen de organisatie voor wie de veranderingen niet zo makkelijk zijn.
Wim: Als teamleider moet je met ieder lid van je team diepgaande gesprekken kunnen voeren over hun kwaliteiten en ambities. Waar mogen we je om half zeven voor wakker maken? Je presteert het beste als je kernkwaliteiten mogen groeien en bloeien. Uiteindelijk worden we daar als organisatie alleen maar beter van.
Malika: Wat fijn om dit te horen. Ik werkte hiervoor bij een commercieel bedrijf. Daar werd continu gevraagd: ‘wat wil je, wat kan je’. Dat was hier niet zo.
Wim: Je moet jezelf continu een spiegel voorhouden. De organisatie is in beweging. Daarbij moet je je telkens afvragen waar jij enthousiast van wordt. Die moderne vorm van HRM is ontzettend belangrijk.
Malika: Je had al een beeld van Woonpunt voordat je hier kwam werken. Is dat nu veranderd?
Wim: Per definitie. Ik zie en ontdek nu zoveel van de organisatie. Mijn beeld is nog lang niet compleet. Mijn beeld is wel genuanceerder. Ten positieve valt me het zelforganiserend vermogen op. Bijvoorbeeld bij control en communicatie. Kleine teams waar ik veel gretigheid proef. Dat is belangrijk en prettig. Een onaangename verrassing was de magere bezetting op de beleidsafdeling. Die mensen hebben we hard nodig. Zij kijken buiten wat er leeft en vertalen dat naar onze organisatie, bijvoorbeeld op het gebied van wonen en zorg en duurzaamheid.
De organisatie is veel met zichzelf bezig. Dat is goed verklaarbaar. De blik naar buiten is gekrompen omdat de koers wispelturig was. Als er geen stabiliteit is dan gaan mensen naar binnen kijken: ‘Wat wordt er nu van mij verwacht?’
'Als we willen vliegen, moeten we zorgen dat we de crew aan boord hebben'
Malika: Waar gaan je handen van jeuken? Wat wil je als eerste aanpakken?
Wim: De organisatie is kwetsbaar in zijn bezetting. We hebben veel interimmers op cruciale posities. Als we willen vliegen, moeten we zorgen dat we de crew aan boord hebben. Om meters te maken, moeten we eerst zorgen dat we het goede bloed naar binnen halen. Daarnaast worden we gemist aan de tafels bij gemeentes. Dat biedt een kans. Die behoefte moeten we gaan invullen.
Malika: Mis je iets nu je hier werkt?
Wim: Nee. Ik spring met veel energie uit mijn bed. Het is verfrissend om in een andere omgeving te starten. Ik ervaar een prettige omgang met collega’s. Het voelt als een warm bad. In het MT merk ik dat er al snel een verbinding is van mens tot mens. Dat is belangrijk want we moeten elkaar ook de waarheid kunnen zeggen.
Malika: Door corona is het lastig om medewerkers te leren kennen. Hoe ga je dat aanpakken?
Wim: Ik wil dolgraag iedereen leren kennen. Pasgeleden maakte ik een fietstocht door Hoensbroek om zicht te krijgen op het werkgebied. Daarbij heb ik verschillende medewerkers ontmoet. Als ik op kantoor ben, probeer ik kort kennis te maken met medewerkers die ik nog niet ontmoet heb. De rest van het jaar hoop ik de organisatie in zijn compleetheid te leren kennen. Maar ook daarna zal ik dat blijven doen door bijvoorbeeld één of twee keer per maand stage te lopen bij een willekeurige medewerker. Bijkomend voordeel hiervan is dat ik zelf zie hoe MT-besluiten in de praktijk ui werken en waar vraagstukken spelen.
'In de harten bij medewerkers staat de huurder zeker centraal'
Malika: Bij Woonpunt staat de huurder centraal. Hoe kijk jij daar tegenaan?
Wim: Dat zeg je goed: de huurder centraal. En dat is meer dan alleen een klant. Voor mij gaat het in eerste instantie om huurders. Voor een deel is die huurder inderdaad echt klant van ons. Denk bijvoorbeeld aan het op orde maken van de woning. Daar betaalt de huurder niet voor niets ook huur voor. Maar de huurder is meer dan klant. Hij of zij is ook bewoner van de straat, de galerij of wijk. En als bewoner hebben we de huurder ook nodig, bijvoorbeeld daar waar het gaat om het starten van initiatieven in de wijk of de burgerkrachten.
In de harten bij medewerkers staat de huurder zeker centraal. Maar we moeten nog wel stappen zetten om dat de huurder ook te laten ervaren. Pas geleden had ik een gesprek met de HBV’s; die waren hier ook positief kritisch over. Gebiedsgericht werken gaat hierbij helpen. Doordat we beter weten wat er speelt in de wijk, kunnen we betere dienstverlening bieden.
Overigens begrepen de HBV’s heel goed dat er bij mensenwerk dingen misgaan. Dat is niet erg, zolang je ervan leert en telkens een treetje hoger komt. We moeten nog een verbeterslag maken in de manier waarop we met klachten omgaan. Een klacht is een gratis advies om het beter te doen. Daar moeten we goed mee omgaan.
Malika: In onze wijken zie je een mix aan culturen, nationaliteiten en mensen met een rugzakje. Vind je dat we bij Woonpunt de juiste aansluiting hebben met onze huurder?
Wim: Dat horen communicerende vaten te zijn. We moeten regelmatig een thermometer in de organisatie houden om te kijken of we een afspiegeling zijn. Die match kunnen we organiseren met de aanname van nieuw bloed. Ik heb er nog geen scherp beeld van hoe dat nu is.
Voor de buitenwereld zijn wij, net als gemeentes, een instituut. We moeten ervoor waken dat de afstand met onze bewoners te groot wordt. Traditioneel maken wij met onze vakkennis plannen. Met een kant-en-klaar plan gaan we bij bewoners langs. Wat mij betreft gaan we in de toekomst met een wit papier de buurt in, luisteren naar wat daar leeft. Wat gaat goed en wat kan beter? Daarna pas voegen we onze vakkennis toe. Groot voordeel is dat je dan je ambassadeurs al georganiseerd hebt omdat de basis van je plan is wat er leeft onder bewoners.
Malika: Ik vind het ook verbazingwekkend hoe dat nu gaat. Het zou mooi zijn als we meer naar onze huurders luisteren.
Wim: Klopt. Tegelijkertijd moeten wij ook zorgen voor onze toekomstige huurders. Een woning is een traag product. Over 20 jaar zijn de wensen van toekomstige bewoners wellicht anders. Daarover moeten ook we in gesprek met de zittende bewoners.
Malika: Het gaat om de goede balans.
'Van dat soort projecten ga ik stuiteren'
Wim: Jij staat behoorlijk ‘footloose’ in het leven, volgens mij. Je zei dat je niet tot je pensioen bij Woonpunt wil werken. Waarom nu dan wel?
Malika: Ik heb lang bij de Rabobank gewerkt. Via Guido Kerckhoffs kwam ik hier terecht. Eerst voor het begeleiden van de verhuizing en de verbouwing. Na een jaar had ik het wel gezien. Ik begon me te vervelen. Ik hoorde wat anderen deden voor de huurder. Ik miste de voldoening in mijn werk. Daarom besloot ik te solliciteren op de functie van senior buurtcoördinator.
Bij de bank werkte ik voor de rijken. Want hoe rijker je bent, hoe harder er voor je gerend wordt. Nu werk ik voor mensen die stuivers bij elkaar schrapen voor de huur. Daar krijg ik super veel energie van. Dat ik iets kan betekenen voor deze mensen. Met Michel Boreas van ICT ben ik nu bezig om laptops die wij niet meer gebruiken beschikbaar te stellen voor onze huurders met kinderen. Van dat soort projecten ga ik stuiteren.
Wim: Waar sta je over vijf jaar?
Malika: Daar denk ik nooit over na. Ik leef in het hier en nu. Ik vind het hier nu leuk. Morgen misschien niet meer. Wie dan leeft, wie dan zorgt.
Go Malika! Go Wim!
gelezen
