Zeven jaar geleden verliet Andy Snijders Woonpunt, op zoek naar verbreding in zijn werk. Die vond hij via een omweg als ZZP-er. ‘Ik denk niet de hele dag na over waar ik over vijf jaar wil staan in mijn carrière. De opdracht waar ik nu mee bezig ben, moet leuk zijn.’

Heb je daar ooit spijt van gehad?

‘Ja en nee. Zowel qua werk als privé volgde toen een hele lastige tijd. Bij WoonGoed 2-duizend speelde ook een heleboel, dat heeft later allemaal de krant gehaald. Al die factoren bij elkaar zorgden ervoor dat mijn contract daar niet werd verlengd. Dat deed iets met mijn zelfvertrouwen. Eerst dacht ik: wat ben ik stom geweest dat ik mijn vaste baan heb opgezegd bij Woonpunt! Maar uiteindelijk kwam ik erachter dat ik vooral mijn eigen beslissingen wilde nemen en niet meer in een situatie wilde komen dat anderen mijn lot bepaalden. Dus zo beschouwd heb ik er juist geen spijt van, want anders had ik nooit deze keuze gemaakt.’

Na WoonGoed 2-duizend ben je meteen ZZP-er geworden?

‘Niet meteen. Ik ben niet zo van de rigoureuze stappen. Ik heb een tussenfase ingebouwd. Eerst heb ik een opdracht aangenomen via een detacheringsbureau, omdat ik wilde weten of ik in staat was om me snel aan te passen aan een nieuwe organisatie. Het antwoord was ja, dus na een paar maanden heb ik ervoor gekozen om het vervolg van die klus als ZZP-er te doen. Sindsdien heb ik zes jaar onafgebroken als ZZP-er gewerkt.’

Waar heb je inmiddels allemaal gewerkt?

‘Bij ZOwonen, bij WoCom in Someren, twee keer bij Weller, bij een makelaarskantoor en nu bij Woonpunt. Het zijn steeds relatief lange opdrachten. Daarnaast ben ik verantwoordelijk voor de verhuur en het beheer van zo’n dertig verhuureenheden van particulieren. Daar ben ik een minicorporatie: ik doe verhuur, sociaal beheer, incasso, huurverhoging, technisch beheer, etc. Die klus kreeg ik vlak nadat ik bij Woongoed 2000 wegging en het was de vertrouwensboost die ik nodig had. Mensen die tegen me zeiden: ik vertrouw je mijn vastgoed toe.’

Wat heb je in die zes jaar over jezelf geleerd?

‘Dat mijn werk leuk moet zijn. Ik denk niet de hele dag na over waar ik over vijf jaar wil staan in mijn carrière. De opdracht waar ik nu mee bezig ben, moet leuk zijn. De werkomgeving waarin ik nu werk, moet leuk zijn. Een tweede ding dat ik over mezelf geleerd heb, is dat ik het heel belangrijk vind om mijn eigen beslissingen te kunnen nemen. Of anders gezegd: dat ik het gevoel moet hebben dat ik mijn eigen beslissingen neem. Want uiteindelijk werk ik ook voor een opdrachtgever. Maar als ik een kennismakingsgesprek heb met een opdrachtgever, weet ik dat ik altijd kan weigeren als de opdracht of de werkomgeving me niet bevalt. Is nog niet gebeurd, overigens. Maar dat gevoel van zelfbeschikking is prettig. En als mijn kinderen jarig zijn, dan heb ik altijd vrij. Het zijn kleine dingen, maar ik kan die zelf beslissen.’

Maar denk je nooit na over waar je volgende opdracht vandaan moet komen?

‘Jawel, maar dat is alleen als de huidige opdracht bijna is afgelopen. Dan zet ik op LinkedIn een bericht dat mijn superleuke opdracht bij het superleuke Woonpunt alweer tegen zijn einde loopt en dat ik binnenkort weer beschikbaar ben. Zo gooi ik een lijntje uit. Meestal belt er dan meteen weer iemand.’

Waarom belt een corporatie jou? Wat gebeurt er intern dat ze jou nodig hebben?

‘Alle corporaties zijn bezig met verandertrajecten. Dat vraagt een heleboel van medewerkers. Het zorgt tijdelijk voor een piekbelasting. Tegelijkertijd zie je bij een heleboel corporaties dat de oudere generatie, zeg maar de mensen die in de jaren tachtig bij de corporatie zijn komen werken, langzaamaan met pensioen gaan. Dat is een brok ervaring die verdwijnt. Dat samen zorgt voor een behoefte op de korte termijn voor iemand die als vliegende keep kan optreden, iemand die het klappen van de zweep kent. Dat gebeurde hier bij Woonpunt ook: Annemie Storms ging met pensioen. Haar werk neem ik tijdelijk over.’

Is er een rode draad bij al die veranderingen bij corporaties?

‘Je ziet dat de oudere generatie de bewegingen van centraal naar decentraal en terug al een paar keer hebben gezien. Die hebben zich al een paar keer aangepast aan nieuwe systemen en werkprocessen. Ik vind het begrijpelijk dat zij daar meer moeite mee hebben. Stel je voor dat je zestig bent en je moet voor de zoveelste keer opnieuw solliciteren op je eigen functie. Daarom vind ik het ook verstandig dat Woonpunt in het kader van het gebiedsgericht werken zegt: voor de medewerkers geldt mens volgt werk.’

Is verandering niet de enige constante tegenwoordig?

‘Zeker. Ik weet zeker dat wat jij en ik vandaag binnen Woonpunt doen, dat we dat over vijf jaar niet meer doen. Of in elk geval niet meer op dezelfde manier. Constante verandering is de nieuwe werkelijkheid. Daar moet je wel mee leren omgaan.’

Als je Woonpunt vandaag vergelijkt met zeven jaar geleden, toen je vertrok, wat is er dan veranderd?

‘Ik zie een paar van dezelfde gezichten en het adres van het kantoor is nog steeds Leidenlaan in Maastricht, maar anderzijds is het heel andere organisatie geworden. Superleuk om dat te zien overigens.’