In deze rubriek gaat een DT-lid onder het genot van een kop koffie in gesprek met een medewerker over wat hen binnen en buiten Woonpunt opvalt. Deze keer Programma Management Ondersteuner Kim Diederen en directeur Bedrijfsvoering Ruud Quaedackers.

Kim: Wij hebben een overeenkomst waar ik je al lang naar wil vragen. Ben jij deel van een eeneiige of twee-eiige tweeling?

Ruud: Van een eeneiige tweeling. En jij?

Kim: Ik ook. Mijn zus heet Maaike.

Ruud: Mijn broer heet Marcel. Hij is al zijn hele leven automonteur en dat bevalt hem goed. Ik ben ook zo begonnen, maar het was niets voor mij, daarom ben ik de schoolbanken terug in gegaan. Ik had veel interesse in architectuur, maar meer talent voor bedrijfseconomie. Dus die kant ben ik toen opgegaan. Gelukkig doet één van mijn dochters nu binnenhuisarchitectuur. Komt via die weg toch architectuur de familie in.
Mijn broer en ik lijken op elkaar, maar zijn ook heel verschillend. Ik ben vijf minuten ouder en vijf centimeter groter. We hielden vroeger allebei van tekenen, maar deden dat op onze eigen manier. Hij tekende altijd tweedimensionaal, zoals in een strip. Ik tekende driedimensionaal. We hebben een goede band, maar niet inning. Als we elkaar zien, is het altijd goed. Dan begint hij te praten en stopt niet meer. Ik ben stiller. Hoe is de band tussen jou en je tweelingzus?

Kim: Hecht. We hebben ook allebei dezelfde opleidingen gedaan eerst toerisme en daarna sociaal juridische dienstverlening. Zij is daarna gaan vliegen voor KLM. Inmiddels werkt ze als programmamanager bij gemeente Echt-Susteren. Ze is een alleenstaande moeder. Hoewel het een bewuste keuze van haar was, is het toch best pittig als je er alleen voor staat. Gelukkig krijgt mijn zus veel hulp van mijn ouders. 
Wat onze karakters betreft, zijn we wel verschillend. Maaike is veel dominanter en pittiger. Ze is er heel duidelijk in wat ze wil en wat ze niet wil. Ik ben wat gevoeglijker, ik pas me wat makkelijker aan en houd meer rekening met de ander. 

"Met oprechte aandacht kan je volgens mij het verschil maken" 

Ruud: Iets heel anders. Wat vind je van de kernwaardes van Woonpunt?

Kim: Ze zijn op mijn lijf geschreven. Als ik ze lees dan denk ik: dat ben ik. Het zijn waardes die bij me passen, waar ik naar streef. Ik handel altijd vanuit vertrouwen. Als mijn oudste zoon bijvoorbeeld een toets heeft waarvoor hij moet leren, dan weet hij dat ik erop vertrouw dat hij dat zelf regelt. En natuurlijk ben ik er als hij hulp nodig heeft. Als het toch misgaat, dan kijken we samen hoe we dat de volgende keer anders kunnen doen. Met oprechte aandacht kan je volgens mij het verschil maken. Bij medewerkers, maar ook richting huurders. Ik ben wel een denker, want ik kan veel in mijn eigen hoofd zitten. Maar ik ben zeker ook een doener. Voor mij is het belangrijk om perspectief te bieden. Als je huurders een negatieve boodschap brengt, dan wil je ze ook iets positiefs bieden. 

Ruud: Ik vind de kernwaarde perspectief de mooiste kernwaarde. Perspectief geeft hoop, het is de stip op de horizon. Het geeft richting. Voor mij is dat de waarde die als een paraplu over de andere waardes hangt. 
Ik heb al vaak rondes met kernwaardes meegemaakt bij andere bedrijven. Vaak zie je dan heel onpersoonlijke termen als resultaatgericht, ondernemend, professioneel. Wat ik heel mooi vind aan onze kernwaardes is dat ze allemaal gaan over de mens. 

Kim: Je had het net over hoop, dan moet ik denken aan mijn eindscriptie over levenslang gestraften. Samen met een medestudent heb ik de levenslang gestraften in Nederland gesproken. Soms ook wel met knikkende knieën hoor. Wat me opviel tijdens die gesprekken is dat die mensen toch nog altijd hoop hadden, ook al was hun situatie totaal uitzichtloos. Dat heeft veel indruk op me gemaakt. 

Ruud: Ik ben één keer in een gevangenis op bezoek geweest. Dat vond ik behoorlijk naargeestig. Wat is jouw beeld van het gevangeniswezen?

Kim: Wisselend. Sommige gevangenissen zijn heel clean. Bijna alsof je in een ziekenhuis bent. Maar de gevangenis in Scheveningen bijvoorbeeld voelde als een soort Alcatraz. Maar ik geloof niet in gevangenisstraffen. Volgens mij worden mensen daar niet beter van. Daar help je ze niet mee. 

"Voor die kans ben ik Woonpunt super dankbaar" 

Ruud: Hoe kijk jij naar onze nieuwe koers?

Kim: Het koersdocument voelt voor mij niet heel nieuw. Ik werk nu bijna 20 jaar bij Woonpunt. In de basis hebben we volgens mij altijd hetzelfde gewild. We zijn er altijd geweest om fijn en betaalbaar wonen te bieden. Participatie is ook altijd al een belangrijke pijler geweest. We hebben als medewerkers de huurder ook altijd centraal willen stellen, ook al was dat niet altijd makkelijk. Dat is voor mijn gevoel nooit veranderd. Wel hebben we nu met meer uitdagingen te maken die het lastiger maken om onze doelen te behalen. Bijvoorbeeld toen ik begon als verhuurconsulent waren er van de tien intakes misschien twee die we hulp moesten bieden. Op het laatst was er bij bijna de helft wel iets aan de hand. De samenleving en de wetgeving zijn de afgelopen jaren veranderd en daarmee worden de uitdagingen voor een corporatie steeds groter. 

Ruud: Jij hebt al behoorlijk carrière gemaakt bij Woonpunt.

Kim: Ik ben bij verhuur begonnen als consulent, daarna ben ik senior geworden en vorig jaar koos ik voor de functie senior ontwikkeling. Maar toen werd ik ziek. Bij mijn terugkeer besloot ik om niet te re-integreren als senior ontwikkeling, maar als ondersteuner van de programmamanager STIP. Voor die kans ben ik Woonpunt super dankbaar. 
Want door uit de rol van senior ontwikkeling te stappen heb ik ervaren dat waar ik tegenaan liep, niet zozeer zat in de rol die ik deed, maar in mijzelf. Dat zorgde voor verwarring. Toen ik weer startte met werken, besefte ik dan ook dat er nog een hoop werk aan de winkel was. Dit was best confronterend, omdat ik dacht dat ik al een heel eind was toen ik begon met re-integreren. Afgelopen jaar begon echter pas het echte werk. De eerste week bijvoorbeeld zou ik twee uur per dag werken. Op dag twee trapte ik al meteen in één van mijn valkuilen en zat ik hier nog om 17.00 uur. Grenzen stellen en deze bewaken is dan ook mijn grootste uitdaging. Gelukkig heb ik hulp om dit te leren. Ook Thierry heeft me enorm geholpen. Maar ik ben er nog niet. De komende tijd wil ik blijven werken aan mezelf om op een gezonde manier te kunnen doen waar ik blij van word. Het afgelopen jaar heb ik namelijk niet alleen ervaren dat het niet aan de rol van senior ontwikkeling lag dat ik uitviel, maar ook dat mijn hart toch echt sneller gaat kloppen van het werken met mensen. Ik realiseer mij wel dat juist het werken met mensen mij ook extra uitdaagt in het stellen en bewaken van die grenzen. Dit is spannend voor mij, maar ik vind ik het te leuk om het daarom niet meer te doen. Ik heb dan ook besloten om na afronding van STIP, vanaf januari, weer terug te keren in mijn rol als senior ontwikkeling. Hier heb ik veel zin in. 

Kim: Wat zie jij als grootste uitdaging voor 2024?

Ruud: Als we volgend jaar live gaan met STIP hebben we een prachtig fundament, maar dat is pas het begin. Ik verwacht dat het nog een hoop vraagstukken op gaat leveren het komende jaar. Andere grote projecten van Woonpunt zijn onder andere het inkoopproces en het huurdersportaal. Die raken de hele organisatie, dat moet je niet onderschatten. Andersom geldt ook dat alle wijzigingen van andere afdelingen impact hebben op financiën, I&A en Hospitality. Als afdeling Bedrijfsvoering moeten we goed bewaken dat er geen gekke dingen gebeuren.
Mijn persoonlijke uitdaging is om rust te houden en me niet gek laten maken. We zijn hier geen sprint aan het rennen, maar een marathon. Ons tempo moet zodanig zijn dat we het in één keer goed kunnen doen en achteraf geen scherven hoeven rapen. Maar bovenal vind ik dat we het leuk moeten houden met elkaar zodat iedereen met plezier naar zijn werk komt.

"We hebben de blik vooruit, zijn wendbaar, flexibel en geven niet op"​​​​  

Kim: Je bent nog redelijk nieuw. Hoe zie jij Woonpunt?

Ruud: Het is een mooie organisatie. Dat vind ik al vanaf dag één dat ik hier rondloop. Buiten had de organisatie de laatste jaren niet zo’n positief imago. Maar toen Woonpunt mij de kans bood om terug te keren naar de corporatiesector, besloot ik de kans te grijpen om op interim basis te ontdekken of mijn beeld klopte. Dat bleek niet het geval. Bij Woonpunt zetten we ons in om de wijken voor mensen beter te maken. We hebben de blik vooruit, zijn wendbaar, flexibel en geven niet op. Daarnaast is er een groot gevoel van saamhorigheid.

Kim: Zo ken ik de mensen al 20 jaar. Dat is volgens mij ook de kracht van ons als organisatie.

Ruud: Met wat we allemaal aan het doen zijn en met onze gigantische ambities ben ik er heilig van overtuigd dat we buiten het verschil maken. Het gaat met horten en stoten, maar we zitten zeker op de goede weg.

Kim: Heb jij een passie? 

Ruud: Auto’s! Ik ben dol op oldtimers. Ik heb een oude Kever uit 1966 en ik ben aan het kijken voor een Volkswagen-bus. Daarmee toeren lijkt me geweldig. Verder sport ik heel graag: rennen, mountainbiken, fietsen, enzovoort. Ken je de Cavemanrun? Dat is een hardloopwedstrijd waarbij je onderweg modder, water en hindernissen tegenkomt. Een fantastische uitdaging om helemaal tot het maximum te gaan. En natuurlijk muziek. Ik speel elektrische gitaar. Daar kan ik als huis-tuin-en-keukengitarist zo twee, drie uur creatief mee bezig zijn, totdat ik kramp heb in mijn armen. Dat soort passies heb ik. En jij?

Kim: Reizen is mijn grote passie. Al gaan we tegenwoordig niet meer zo ver. Maar ook daar geniet ik van. We proberen vier keer per jaar naar Cadzand te gaan, dit is mijn tweede thuis. Ik kom daarnaast graag in Italië. De laatste jaren zijn we door corona in Nederland op verrassend mooie plekken geweest, zoals de Veluwe. Verre reizen zoals naar New York of Australië komen straks wel weer. Misschien wel naar Namibië. Mijn broer gaat daar voortaan de helft van het jaar wonen. Hij en zijn vrouw zijn parttime wildlife fotografen. Ook lees ik graag, met name historische familiekronieken zoals de series van ‘De zeven zussen’ en ‘De zeven dochters’. Die boeken spelen gedeeltelijk in het heden en deels in het verleden. Daarnaast zorg ik graag voor anderen. Pieter noemt me wel eens een feeder. Ik kook heel graag, zorg graag voor lekkere dingen en eet zelf ook graag. Ik ben een echte Bourgondiër. 

Go Kim! Go Ruud!