90 jaar oud en zes dagen per week vrijwilliger
Aan de muur in de woning van André de Graaf aan de Seringenstraat hangt zijn trots: 9 kinderen, 17 kleinkinderen, 31 achterkleinkinderen en 2 op komst. André de Graaf (90) is al 62 jaar tevreden huurder van Woonpunt. Zes dagen per week gaat hij met de auto naar zijn vrijwilligerswerk. En tussendoor zorgt hij voor de kat van de buurman en geeft hij een buurvrouw dansles.
Meteen verkocht
Tussen de foto’s van zijn grote familie hangt ook een trouwfoto. “Dit ben ik met mijn vrouw. Ze is in de zomer van 2022 overleden. Haar urn staat hier. Als ik ooit kom te overlijden, wil ik dat ons as wordt uitgestrooid in de Halvemaanstraat. Daar hebben we elkaar voor de eerste keer ontmoet.” Hij zag haar en was meteen verkocht. “Ik was kwaliteitscontroleur bij Radium en daar werkten wel 50 vrouwen, maar zij was de mooiste.”
Vastberaden
Hij kwam uit het Boschstraatkwartier, zij uit de befaamde Stokstraat. “Daarom heb ik me een beetje kwaad gemaakt over het boek Crapuul. Dat gaat over de geschiedenis van de Stokstraat. De inhoud zal vast kloppen, maar de titel vond ik kwetsend. Dus nu ga ik in gesprek met de schrijver.” André is vastberaden. Dat was hij al toen hij zijn vrouw ontmoette. “Haar moeder wilde niet dat we gingen trouwen. Toen haar dochter zwanger van mij was, moest er wel getrouwd worden.” Hij lacht. “In die tijd moesten de ouders nog tekenen voor het huwelijk. Om dit wat soepeler te laten verlopen, hebben we vooraf wat drankjes genuttigd.” De handtekeningen vloeiden gelukkig net zo gemakkelijk als het bier.
Grote gezinnen
Na het huwelijk woonde het stel in de Rozenstraat. Het gezin groeide en al snel was de woning te groot. Aan de Seringenstraat stonden gelukkig grote gezinswoningen. “We zijn toen tijdens carnaval verhuisd. Alle spullen op zo’n plateauwagen, zie je het voor je?” Het was de tijd van veel kinderen die op straat speelden. “Dat zie je nu veel minder helaas. Volgend jaar gaan ze beginnen met de nieuwbouw en worden deze huizen opgeknapt. Ik ben een van de oudste huurders en krijg de eerste keuze.”
"Verderop woont een buurvrouw die graag op de bruiloft van haar zoon de tango wilt dansen. Dus dat leer ik haar nu."
Contact in de buurt
Ondertussen geniet hij nog altijd van zijn huis in Mariaberg. “Ik heb veel contact met de buren en mijn kinderen wonen in de buurt. Als de buurman een paar dagen weg is, let ik op zijn kat. Die komt sowieso regelmatig op bezoek bij mijn kat. En verderop woont een buurvrouw die graag op de bruiloft van haar zoon de tango kunnen dansen. Dus dat leer ik haar nu.” Hij laat een filmpje zien. “Laatst was er een uitvoering van een symfonieorkest in de kerk. Daar hebben we toen samen gedanst.” In het publiek raken mensen ontroerd.
Opleven
Die ontroering is André niet onbekend. “Ik ben vrijwilliger in Scharwyerveld. Daar ga ik gezellig een praatje maken met de mensen. Velen zijn dement. Maar dan zet ik Maastrichtse liedjes op en zie je hun gezicht helemaal opleven.” Een andere bewoonster is regelmatig in tranen. “Ze is verliefd op me en mag van haar moeder met me trouwen”, vertelt André, zichtbaar geraakt. “Weet je wat het verschil is tussen dementie en eenzaamheid? Bij dementie vergeet je en bij eenzaamheid komen de herinneringen.” Hij pakt zijn mondharmonica en speelt uit zijn hoofd een liedje. De muziekman van Scharwyerveld.
Vitaal
Naast zijn vrijwilligerswerk zit de Maastrichtenaar ook in de BOC. “Ik ben nog heel actief en vitaal, heb geen medicijnen nodig. Mijn geheim? Ach, geluk. Ik ben blij dat ik het meeste nog zelf kan doen. Kleren bestel ik online, een buurvrouw kookt regelmatig voor me en mijn dochter helpt me bij de belastingaangifte.” Het is bijna tijd om weer naar Scharwyerveld te gaan. “Naar mijn harem!”, lacht hij. “Nee, in alle eerlijkheid: ik ben blij dat ik dit vrijwilligerswerk nog kan en mag doen.” En dan stapt André, met mondharmonica en Maastrichtse liedjes, in zijn auto. Vanavond eet hij gezellig mee bij de bewoners van het zorgcentrum.
