Op de koffie bij Rob Kuipers

Na 34 jaar in een eengezinswoning verhuisde Rob Kuipers naar een appartement in Hoensbroek. “We waren snel gewend. Alles is gelijkvloers, ideaal. En mijn vrouw wilde liever niet nog moeten verhuizen als we ver in de 80 zouden zijn. Ik voel me hier helemaal thuis!”

Het gezin Kuipers

Robs dochter werd geboren in Hoensbroek. “Toen was de flat al gauw te klein voor ons drietjes. We huurden toen ook al via Woonpunt en konden naar een eengezinswoning verhuizen. Daar hebben we met veel plezier gewoond. We hebben door de jaren heen het een en ander opgeknapt en het huis helemaal gemaakt zoals we het wilden.” Hun zoon wordt enkele jaren later geboren en dan is het gezinnetje compleet.

Ziekenhuis

In 2006 slaat het noodlot toe. Rob krijgt een bacterie in zijn been met als uiteindelijk gevolg een amputatie. “Ik heb toen heel veel in het ziekenhuis gelegen en later geruime tijd gerevalideerd. Door de mate van amputatie kon ik helaas geen prothese krijgen. Vervolgens kreeg ik ontstekingen in mijn andere been.” Rob zit daardoor in een rolstoel. “In ons huis hadden we een trap, maar omdat ik toen nog werkte, moesten we een traplift volledig zelf betalen. En dat was destijds ontzettend duur.”

Verhuizen

Gelukkig stonden ze al enige tijd ingeschreven bij Thuis in Limburg. Een nieuwbouwappartement gaat helaas aan hun neus voorbij, omdat hun zoon nog inwoont. Rob zorgt dat hij een doktersverklaring krijgt, zodat duidelijk is dat ze naar een woning moeten die gelijkvloers is. “Toen hoorden we dat dit appartement vrijkwam. Maar ook hier mochten we niet als gezin wonen, want het zijn seniorenflats.” Zijn zoon logeerde daarom tijdelijk bij familie en zijn ouders, maar vond gelukkig al snel een eigen woning.   

Bouwen tegen paniek

In de tijd dat Rob veel in het ziekenhuis ligt, heeft hij paniekaanvallen. “Ze gaven me toen als tip houten bouwpakketten te maken.” Hij laat er een aantal zien. Een kleine Notre Dame, Sint Pauls kathedraal, een hele gedetailleerde koets. Het hielp. Hij kon zich goed concentreren en was bezig. De proefpakketjes van het ziekenhuis waren destijds nog simpel. Rob verlegde de lat en ging er thuisgekomen mee verder. Op de slaapkamer pronkt het resultaat. Een jaar aan vele miniatuur bouwwerkjes. Van draaimolens tot robotspaarpotjes. Inclusief licht en beweging. “Soms ben ik binnen een paar uurtjes klaar, soms doe ik er dagen over. Ik heb er ook een aantal weggegeven, aan vrienden en familie.”

Meer organiseren

Inmiddels wonen ze drie jaar tevreden in hun appartement. “We hebben goed contact met de buren en maken geregeld even een praatje op de gang. Een buurman van 82 komt wel eens een kopje koffie bij ons drinken.” Wat Rob betreft mag er wel wat meer georganiseerd worden. “En de gang was eerst heel gezellig, maar vanwege brandgevaar is het nu helemaal leeg. Ik vind die kale witte muren maar saai. Daar mogen we nog wel wat op verzinnen.”