Met een bladblazer aan de slag voor de straat
Leny en Frans Moonen wonen al 41 jaar met veel plezier in De Heeg. Ze zagen de nieuwbouw komen, de eerste bewoners vertrekken en vele voorzieningen verdwijnen. Desondanks genieten ze van hun appartement. “Je omgeving heb je niet in de hand, je moet er het beste van maken.”
Tevreden
Leny haalt nog even een doekje over de tafel en zet koffie. Ondertussen hangt Frans de was op. Ze wonen op de begane grond aan de Camphaag. Alles is gelijkvloers en aangepast, want Leny zit in een rolstoel. Het liefst blijven ze hier nog heel lang wonen. “Wat mij betreft dragen ze me hier tussen zes planken naar buiten”, lacht Frans als hij aan tafel komt zitten. Het stel leerde elkaar kennen in 1977 in het ziekenhuis St. Annadal. Zij is Maastrichtse, hij komt uit Gulpen. Twee jaar later trouwden ze en verhuisden naar De Heeg. Hun dochter groeide hier op. Zij verhuisde naar Heugemerveld, maar haar ouders blijven tevreden in De De Heeg.
“Wij zijn veel op onszelf, genieten van die rust.”
Een bladblazer
“Het is hier heel rustig”, zegt Leny. “Wij zijn veel op onszelf, genieten van die rust.” Haar man houdt steevast de omgeving van de flat opgeruimd. Onkruid wieden, de straat aanvegen, een verdwaalde restzak aan de straat zetten. “De buurvrouw helpt geregeld mee. Je moet het zelf gewoon goed onderhouden. Het oog wil toch ook wat?” vertelt Frans. “Sidi is onze contactpersoon bij Woonpunt. We hebben goed contact met hem en hij toont altijd belangstelling. Ik heb een bladblazer van hem gekregen. Dat is toch een blijk van waardering.” In de herfst maakt Frans nu de straten bladvrij. Naar tevredenheid van Leny: “Je wilt toch alles een beetje netjes houden.”
Content
Veel aanspraak hebben de twee niet met de buurt. Leny: “Er wonen vooral nieuwe mensen, daar krijgen we weinig contact mee. Maar dat is prima, dat moet je accepteren.” Van huis uit is ze gewend dat mensen naar elkaar omkijken. “Ik heb in Wittevrouwenveld gewoond. Daar hielpen ze elkaar altijd. De een had wat brood over, de ander lette op de kinderen van de buren. Zo ging dat. Mijn zus had soms wel tien buurkinderen in huis zitten. Dan maakte ze frietjes voor iedereen.” Ondertussen zit kanarie Tweety content in zijn kooitje. Straks gaat Frans aan de slag met zijn bloembakken en Leny verder met haar handwerk. Geniet van het leven, dat is het motto van het koppel. En de straat? Die ligt er opgeruimd bij.
